Νιώθουμε τη φρίκη, συναισθανόμαστε τον πόνο και υποσχόμαστε να αντισταθούμε σε κάθε φρίκη που μπορεί ο ελεήμων ανελέητος άνθρωπος να προκαλέσει στον άνθρωπο.
ΠΑΛΙ ΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ
του Γιτσχάκ Κατσνέλσον Απόδοση στα ελληνικά από τον Μπαρούχ Σιμπή
Ο φόβος, η αγωνία, ο πόνος Μ? αγκαλιάζουν σφιχτά! Τα βαγόνια είναι ?δω πάλι? Έφυγαν χθες βράδυ και γύρισαν? Σήμερα είναι ?δω, πάλι ?δω, στην προκυμαία? Βλέπεις τ? ανοιχτό τους στόμα; Το στόμα? ανοιχτό μέσα στη φρίκη!!
Ζητούν κι? άλλα ακόμα? Ακόμα κάτι καινούργιο!… Με τίποτε δεν χορταίνουν? Είναι ?δω. Περιμένουν τους Εβραίους! Πότε θα τους φέρουν; Είναι πειναλέα σα να μην έχουν καταπιή κανένα Εβραίο! Ποτέ! Κι? όμως ναι! Ζητούν ακόμα, πάντα περσότερους?
Θέλουν ακόμα? Είναι ?δω! Καρτερούν να τους στρώσουν το τραπέζι? Να τους σερβίρουν το φαγητό? Να τους σερβίρουν τόσους Εβραίους όσους χωρούν? Εβραίοι! Αρχαίος λαός με νέα και δροσερά παιδιά, Νέα τσαμπιά πάνω σε γέρικη ρίζα, Και γέροι σαν το παληό και δυνατό κρασί!…
Κι? όμως, ήταν γιομάτα, φουσκωμένα, Πνιγμένα από Εβραίους! Οι νεκροί ορθοί στριμωγμένοι, Σφιγμένοι ανάμεσα στους ζωντανούς? Οι νεκροί ορθοί χωρίς το σφίξιμό τους ν? ακουμπούν στη γη! Χωρίς να μπορή κανείς να δη μέσα στη μάζα, Ποιος ο νεκρός, ποιος ο ζωντανός!…
Του νεκρού το κεφάλι σα ζωντανού Πέρα δώθε κουνάει? Και του θανάτου ο ιδρώτας στο ζωντανό κυλάει!… Στη νεκρή του τη μάννα το παιδάκι Νεράκι ζητάει να πιη μια στάλα! Το νεκρό της κεφάλι κουνάει με το χεράκι? Κλαίγει?Απ? τη ζέστη διψάει?
Άδεια βαγόνια, ήσασταν γιομάτα χτες, Και νά σας τώρα άδεια πάλι! Πού αφίσατε τους Εβραίους σας; Τί πάθανε; Ήσαν δέκα χιλιάδες, μετρημένοι, καταγραμμένοι! Ω, πέστε μου βαγόνια! Ω! άδεια βαγόνια, πού πήγατε;
Ερχόσαστε απ? τον άλλο κόσμο! Το ξέρω δεν είναι μακρυά? Μόλις χτες φύγατε φορτωμένα, Και σήμερα είστε πάλι δω? Γιατί τόση βιασύνη, βαγόνια; Σε λίγο θα είστε σαν κι? εμένα Γέρικα, τσακισμένα με γκρίζα κόμη?
Να δη κανένας αυτά, Να τα δη και να τ? ακούση! Δυστυχία! Πώς μπορείτε να το υποφέρετε; Έστω κι? αν είστε από ξύλο και σίδερο φτιαγμένα! Ω, σίδερο! Ήσουνα στη γη χωμένο Βαθειά, ω, ψυχρό σίδερο! Και συ ξύλο, που ήσουνα δένδρο ψηλό, περήφανο πάνω στη γη! Τώρα; Είστε βαγόνια?Εμπορικά βαγόνια και βλέπετε? Βουβοί μάρτυρες τόσου φορτίου, τόσου πόνου τόσης μιζέριας! Βουβά, κλειστά, σεις είδατε? Πέστε μου, ω, βαγόνια! Πού πηγαίνετε αυτόν το λαό; Αυτούς τους Εβραίους στο θάνατο συρμένους;
Μα σεις τί φταίτε;? Σας φορτώνουν και: μπρος! σας λένε. Σας στέλνουν φορτωμένα, σας ξαναφέρνουν άδεια! Βαγόνια πούρχεστε απ? τον άλλο κόσμο, Μιλήστε, πήτε μια λέξη! Κάνετε τις ρόδες σας να μιλήσουν, Για να κλάψω?Εγώ να κλάψω!… 20-10-43
(Από το Αρχείο Χρήστου και Νέστορα Καββαδά
